wtorek, 30 maja 2017




















Simba
Lew Afrykański

Lew afrykański, lew (Panthera leo) – mięsożerny gatunek ssaka lądowego z rodziny kotowatych, drugi po tygrysie – co do wielkości – wśród czterech ryczących wielkich kotów. Jedyny kot żyjący w zorganizowanych grupach socjalnych, zaliczany do tzw. wielkiej piątki Afryki – pięciu najbardziej niebezpiecznych zwierząt afrykańskich (słońnosorożecbawół, lew i lampart). Samiec lwa, łatwo rozpoznawalny po grzywie, może ważyć 150-200 kg. Największy znany samiec ważył 375 kg, był to lew o imieniu Simba, żył on do 1970 roku w Colchester Zoo. Samice są znacznie mniejsze, ważą 120–180 kg (największe 185 kg) i nie mają grzywy. Samce zajmują się zdobywaniem i obroną terytorium oraz ochroną stada i zapładnianiem samic. Samice polują i opiekują się lwiątkami. Lwy zamieszkiwały niegdyś AfrykęAzję i Europę, a jeśli uznać lwy amerykańskie za podgatunek Panthera leo – to również Amerykę Północną i Południową. Współcześnie występują tylko w Afryce, gdzie są narażone na wyginięcie i szczątkowo w Indiach, gdzie ich stan liczebny określony został jako krytyczny.
Etymologia nazw lew i Panthera leo nie jest jednoznacznie wyjaśniona. Słowo leo pochodzi od łacińskiego leō, leōnis, które z kolei wywodzi się ze starogreckiego leōn/λεων. Dalszych źródeł autorzy dopatrują się w języku hebrajskim i staroegipskim.
Lew jako gatunek został opisany naukowo przez Linneusza pod nazwą Felis leo, następnie przeniesiony do rodzaju Leo Brehm, 1829, a w końcu zaliczony przez Pococka do rodzaju Panthera w 1930. Pochodzenie słowa Panthera jest często wyjaśniane jako złożenie greckiego pan- oznaczającego wszech- i thēr oznaczającego zwierzę, co miałoby nawiązywać do dawnego szerokiego zasięgu występowania lwów. Online Etymology Dictionary wyjaśnienie takie uważa za etymologię ludową i dopatruje się pochodzenia słowa panthera z orientalnych określeń ubarwienia zwierzęcia.
Kung-Fu Panda
Panda Wielka

Panda wielka, niedźwiedź bambusowy (Ailuropoda melanoleuca) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych (Ursidae).
Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1200–4100 m n.p.m. (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, jednak w rzeczywistości odżywia się pędami roślin (głównie bambusa), nie gardzi też rybami i małymi gryzoniami. Zaliczenie pandy do zwierząt drapieżnych spowodowane jest budową jej układu pokarmowego. Jest on zbudowany jak u zwierząt spożywających pokarm mięsny. Z tego powodu panda musi jeść bardzo dużo, nawet do 40 kg dziennie. Spowodowane jest to tym, że panda trawi tylko 25% spożytego pokarmu (gdy na przykład krowy trawią 80% spożytego pokarmu). Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski.
Panda wielka należy do zwierząt narażonych na wyginięcie, głównie w skutek stopniowego ograniczania obszarów dla niej dostępnych, ale także niskiej rozrodczości.




















Król Julian
Lemur Katta

Lemur katta (Lemur catta) – gatunek ssaka z rodziny lemurowatych (Lemuridae), jedyny przedstawiciel rodzaju Lemur.

Taksonomia

Rodzaj i gatunek po raz pierwszy opisał Karol Linneusz w 1758 roku w jego dziele Systema Naturae. Jako miejsce typowe autor wskazał Madagaskar (łac. Habitat in Madagascar).

Etymologia

Nazwa rodzajowa: łac. lemureslemurum (tylko w liczbie mnogiej) – duchy, widma.
Epitet gatunkowy: nazwa gatunkowa odnosi się do „kociego” wyglądu lemura katta
.

Cechy

  • długi ogon (ponad 40 cm) z 13-15 białymi i czarnymi obrączkami.
  • długość ciała bez ogona 35-50 cm
  • masa ciała 2,5-5 kg
  • ubarwienie popielate
  • sierść gęsta i wełnista
  • głosy zbliżone do kociego mruczenia i pisków



















Blue
Ara Hiacyntowa

Modroara hiacyntowaara hiacyntowa (Anodorhynchus hyacinthinus) – gatunek dużego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), zamieszkujący Amerykę Południową (środkowa Brazylia, wschodnia Boliwia i północno-wschodni Paragwaj). Największa z latających papug.
Wygląd zewnętrzny
Obie płci ubarwione jednakowo, samica jedynie nieco smuklejsza. Upierzenie jednolicie niebieskie (w odcieniu ultramaryny). Duży, mocny, szaroczarny dziób, u nasady żuchwy znajduje się płat nagiej, żółtej skóry. Podobny otacza oko.
Rozmiary
dł. ciała: ok. 95-100 cm, w tym ogon stanowi blisko połowę;
rozpiętość skrzydeł ok. 117-127 cm
Waga
ok. 1,2-1,7 kg
Ary hiacyntowe są towarzyskimi, łagodnymi ptakami; zwykle widuje się je w parach.

Pumba
Guziec Zwyczajny
Guziec zwyczajny (Phacochoerus africanus) – ssak parzystokopytny z rodziny świniowatych. P. africanus występuje praktycznie na terenie całej Afryki, z wyjątkiem regionów suchych i lasów tropikalnych. Jednak z powodu fragmentacji siedlisk i konfliktów z mieszkańcami wsi, obecnie jego występowanie ogranicza się do terenów objętych ochroną. Jeden z dwóch gatunków rodzaju Phacochoerus.
Warzenschwein Kruger.jpg

Czaszka
Cechy gatunku
Zwierzę masywne, pysk uzbrojony w długie kły (u samców mogą dochodzić do 60 cm); po bokach głowy duże narośle skórne. Sierść krótka, czarna lub ciemnobrązowa. Na karku i grzbiecie grzywa z długich włosów.
Długość
100-150 cm
Ogon
20 cm
Wysokość w kłębie
64-84 cm
Masa ciała
50-150 kg
Pożywienie
Roślinne: bulwykorzeniekłącza
Na sawannie, gdzie występują guźce, pożywienie jest ubogie w składniki odżywcze, dlatego tereny, na których rosną żyzne rośliny są bardzo atrakcyjne. Niektóre mniejsze afrykańskie zwierzęta kopytne w celu uzyskania bardziej wartościowego pożywienia wędrują na dalekie odległości. Guźce jednak nie są zwierzętami migrującymi. Ich rozpowszechnienie w Afryce spowodowane jest w dużej mierze umiejętnością dopasowywania diety do warunków ekologicznych danego siedliska.
Aktywność
W ciągu dnia
                         

Scooby-Doo
Dog Niemiecki

Dog niemiecki – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie doga, wyhodowana w Niemczech jako pies bojowy i do polowania na duże ssaki. Współcześnie jest użytkowana jako pies stróżujący, obronny lub pies-towarzysz. Typ dogowaty.
Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki bullenbeisser, jak i „Hatz und Saurüden” (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Rasę nazwano dogiem niemieckim. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.



Źródło: pl.wikipedia.org